Formula 1 2025: Άμπου Ντάμπι 2010 Ο θρίαμβος του Φέτελ και η χαμένη ευκαιρία της Ferrari

Ο αγώνας στην πίστα Yas Marina είχε μία ένταση από την αρχή και κάπου στο pit box της Red Bull Racing ο Σεμπάστιαν Φέτελ κατάπινε αθόρυβα την αγωνία του. Κανείς δεν ήξερε τι θα έφερνε ο τελευταίος αγώνας του 2010. Ίσως ούτε και ο ίδιος, αν και το ένστικτό του είχε ήδη αρχίσει να του ψιθυρίζει πως η ιστορία ετοιμαζόταν να γυρίσει προς το μέρος του.

Μέχρι να πέσει η καρό σημαία, η φράση που θα άκουγε λίγο αργότερα από τον μηχανικό του, τον Γκιγιόμ «Ρόκι» Ροκελέν, έμοιαζε με κάτι ακατόρθωτο. «Du bist Weltmeister!» του φώναξε με εκείνη την περίεργη για τους άλλους γερμανογαλλική προφορά, κάπως αδέξια, κάπως συγκινημένα. Ο Φέτελ την άκουσε με τα μάτια του να γυαλίζουν, λίγες δεκάδες δευτερόλεπτα αφού είχε τερματίσει, περιμένοντας με αγωνία να μάθει αν το όνειρο έγινε πράγματι πραγματικότητα.

Εκείνο το βράδυ έγινε ο νεότερος πρωταθλητής στην ιστορία της Formula 1. Ήταν μόλις 23 ετών, τεσσάρων μηνών και έντεκα ημερών. Ξεπερνούσε το ρεκόρ του Λιούις Χάμιλτον και άφηνε ένα σημάδι που παραμένει άφθαρτο μέχρι σήμερα. Οι οπαδοί του πανηγύρισαν σαν να τους ανήκε ένα κομμάτι από την κορυφή του κόσμου. Οι επικριτές του έμειναν σιωπηλοί. Οι φίλοι της Ferrari ένιωσαν την καρδιά τους να βυθίζεται, σαν να ξαναζούσαν σε αργή κίνηση κάθε λάθος που στοίχισε έναν τίτλο που φαινόταν σχεδόν σίγουρος.

Η ομάδα από το Μαρανέλο είχε φτάσει στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα με την αυτοπεποίθηση στο απόγειό της. Ο Φερνάντο Αλόνσο, μαχητικός, ψύχραιμος και αποφασισμένος, ήταν ο άνθρωπος που όλοι έβλεπαν ως μελλοντικό πρωταθλητή. Οι κατατακτήριες του χάρισαν την τρίτη θέση στην εκκίνηση, αρκετή για να κρατήσει τα κλειδιά του τίτλου στα χέρια του. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένας καθαρός αγώνας. Τίποτα ηρωικό, τίποτα βιαστικό. Απλή μαθηματική διαχείριση.
Όμως τα μαθηματικά της F1 δεν υπακούν πάντα στη λογική.

Ο Μαρκ Γουέμπερ, ο άλλος διεκδικητής της Red Bull Racing, μπήκε πρώτος στα πιτ. Η Ferrari, φοβούμενη το undercut, αντέδρασε σαν να προσπαθούσε να κρατήσει το παιχνίδι υπό έλεγχο. Διέταξε τον Αλόνσο να ακολουθήσει την κίνηση του Αυστραλού. Ήταν μια απόφαση που φαινόταν «ασφαλής», μα στην πραγματικότητα ήταν η αρχή μιας παγίδας από την οποία δεν θα ξέφευγαν ποτέ. Ο Ισπανός βγήκε ξανά στην πίστα, μπροστά από τον Γουέμπερ, αλλά πίσω από τον Βιτάλι Πέτροβ. Ο Ρώσος είχε ήδη σταματήσει νωρίς λόγω του αρχικού safety car και τώρα μετατρεπόταν σε τοίχο που δεν έλεγε να μετακινηθεί.

Tο άγχος μετατρεπόταν σε απελπισία. Σαράντα ολόκληροι γύροι όπου ο Αλόνσο δοκίμαζε, ξαναδοκίμαζε, έψαχνε χώρους, πίεζε στα φρένα, έφτανε μέχρι τα όρια. Ο Πέτροβ όμως οδηγούσε ίσως τoν καλύτερo αγώνα της ζωής του και έμοιαζε αποφασισμένος να γράψει κι εκείνος ένα μικρό κομμάτι ιστορίας. Και το έκανε. Κι ενώ όλα αυτά συνέβαιναν πίσω, μπροστά ο Σεμπάστιαν Φέτελ άνοιγε δρόμο. Η Red Bull RB6 είχε φτάσει στο απόγειο της απόδοσής της στο τέλος της χρονιάς. Ο Φέτελ τη χειριζόταν με έναν τρόπο που έμοιαζε περισσότερο με χορό παρά με οδήγηση. Παραλίγο να χάσει τα πάντα λίγες εβδομάδες νωρίτερα, όταν ο κινητήρας Renault του παρέδωσε πνεύμα. Εκεί, όλοι πίστευαν πως τελείωσε. Όμως οι ιστορίες που μένουν αξέχαστες δεν γράφονται ποτέ χωρίς μια ανατροπή.

Η σεζόν εκείνη είχε κι άλλα μοναδικά στοιχεία. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της Formula 1 δεν έφτασαν τέσσερις οδηγοί στον τελευταίο αγώνα με ελπίδες τίτλου. Αλόνσο, Γουέμπερ, Φέτελ και Χάμιλτον. Ο Χάμιλτον χρειαζόταν θαύμα, ο Γουέμπερ αναζητούσε την ευκαιρία της ζωής του, ο Αλόνσο φαινόταν σαν ο πιο σταθερός και ο Φέτελ έμπαινε στη μάχη σαν ένας 23χρονος που δεν είχε τίποτα να χάσει και ταυτόχρονα τα πάντα να κερδίσει.

Όταν ο Γουέμπερ άγγιξε τον τοίχο και φοβήθηκε πως είχε σκίσει το πίσω ελαστικό του, πήρε εκείνη τη μοιραία απόφαση να μπει ξανά στα πιτ. Μια κίνηση που δεν έβλαψε μόνο τον ίδιο, αλλά συμπαρέσυρε και τον φίλο του, τον Αλόνσο. Ένας ολόκληρος τίτλος χάθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, σαν να έπεσε μια βαριά κουρτίνα μπροστά στην εικόνα της νίκης. Για τον Γουέμπερ αυτό το βράδυ ήταν η χαμένη ευκαιρία της καριέρας του. Για τη Red Bull Racing ήταν το πρώτο κεφάλαιο μιας κυριαρχίας που θα διαρκούσε άλλες τρεις σεζόν. Για τη Ferrari ήταν η αρχή ενός κύκλου αναταράξεων και αλλαγών που ποτέ δεν την οδήγησαν ξανά στην κορυφή. Όσο για τον Αντρέα Στέλλα, τότε μηχανικό του Αλόνσο και σήμερα επικεφαλής της McLaren, εκείνη η νύχτα παραμένει μια από τις πιο οδυνηρές στιγμές της επαγγελματικής του ζωής.

Ο Φέτελ όμως ζούσε το ακριβώς αντίθετο. Στεκόταν στο βάθρο με δάκρυα να κυλούν χωρίς ντροπή. Ήταν ακόμα ο «Wonder Boy», εκείνος ο πιτσιρικάς που είχε σοκάρει τον κόσμο στη Μόντσα το 2008. Αλλά εκείνη τη νύχτα δεν ήταν πια παιδί. Είχε μόλις γίνει ο νέος παγκόσμιος πρωταθλητής, στην πιο αντιφατική και συναισθηματική στιγμή που μπορεί να προσφέρει το σπορ: Τον θρίαμβο για κάποιους και την απόλυτη κατάρρευση για άλλους. Ένα τέλος γεμάτο όνειρα που πραγματοποιήθηκαν και άλλες τόσες ελπίδες που έμειναν μετέωρες.